Αριστερόχειρας, δεν σημαίνει απλά ότι γράφεις με το αριστερό χέρι. Αριστερόχειρας είναι να είσαι σε όλα μα όλα ανάποδος. Και αυτό, το λέω με περίσια περηφάνια, αφού αποτελώ έναν απο αυτούς! Είμαστε μόλις το 10% του πληθυσμού της γής και αισθανόμαστε ευλογημένοι γι'αυτό. Λένε πως έχουμε και λίγο πιο ιδιαίτερη σκέψη σε σχέση με το υπόλοιπο 90%. Ίσως και να είναι αλήθεια! Αυτό κρίνεται καθημερινά. Δεν θα αναφέρω πραγματικότητες όπως, ότι είμαστε καλλιτεχνική φύση με έμφαση στη ζωγραφική κτλ, ή οτι είμαστε καλοί σε αθλήματα όπως το τέννις, το μποξ, η ξιφομαχία, ούτε πως ό,τι ζωγραφίζουμε κοιτάζει δεξιά. Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Θα πώ αλήθειες, που όλοι τις ζούμε, αλλά ουδείς έχει σκεφτεί ποτέ.
Το κακό είναι βέβαια, πως ζούμε "στον κόσμο του δεξιόχειρα" και εκεί είναι, που τα πράγματα περιπλέκονται.
Σε οποιαδήποτε καθημερινή μας κίνηση, είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτούμε με το δεξιόχειρα τρόπο. Και τι εννοώ με αυτο;
Από την πρώτη κίνηση που κάνεις το πρωί να πλύνεις τα δόντια σου και πρέπει να απλώσεις το δεξί χέρι για να ανοίξεις τη βρύση, μέχρι και την τελευταία το βράδυ, είναι όλα για.... τους άλλους. Ακόμη και ο τρόπος που μαθαίνεις οδήγηση και πρέπει να χρησιμοποιήσεις το δεξί χέρι για τις ταχύτητες, ειναι ανάποδος για εμάς. Στο δρόμο περπατάς, συναντάς άνθρωπο να έρχεται κατα πάνω σου. Σκεφτεσαι εσύ να πάς πιο αριστερά, σκέφτεται αυτός να πάει πιο δεξιά και σπλατς, πάλι σκοντάφτει ο ένας στον άλλον. Στο μετρό, όταν ετοιμάζεσαι να αφήσεις την κυλιόμενη σκάλα, φυσικά απλώνεις το αριστερό πόδι και επακόλουθο είναι να κλωτσήσεις το πόδι του μπροστινού, αφού έχει σηκώσει το αντίθετο. Στην καφετέρεια, όταν πάς στο μπάνιο, όλα είναι βαλμένα έτσι, ώστε να εξυπηρετούν και πάλι τους άλλους. Τι να πώ βέβαια και για τα πόμολα στις πόρτες, για τα μαχαίρια, που τα περισσότερα αν δεν τα πιάσεις με το δεξί, δεν κόβουν. Και για να θυμηθώ και κάτι απ' τα παλιά, στο σχολείο ήταν αδύνατον να καθήσεις στη δεξιά πλευρά του θρανίου, εάν ο διπλανός σου ήταν δεξιόχειρας. Συνεχώς "τρακάριζαν" τα χέρια. Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό. Πήρατε όμως μια μικρή ιδέα τι εννοώ "στον κόσμο του δεξιόχειρα".
Παλιά οι γονείς μας, "απαγορευόταν" να είναι αριστερόχειρες. Δεν είναι λίγες οι φορές, που μέχρι και χρήση βίας μας έχουν διηγηθεί οι παλαιότεροι, πως έχουν υποστεί, προκειμένου να γράψουν με το "καλό" χέρι. Το αποτέλεσμα ήταν, να καταφέρουν να χρήσιμοποιουν και τα δυο χέρια για γραφή, ή για δουλειές, αλλά τίποτα απο τα δύο δεν μπορούσαν να κάνουν καλά. Τότε ο κόσμος, μάλλον νόμιζε πως, το να είσαι διαφορετικός, σημαίνει και το τέλος του κόσμου. Ίσως, το προλάβαμε κι εμείς οι γεννημένοι πιο μετά, εκεί γύρω στις δεκαετίες του '70-'80. Κατα γενική ομολογία, το μεγαλύτερο τραύμα, που έχει δημιουργηθεί σε εμάς τους αριστερόχεορες εκείνης της γενιάς, είναι όταν στο νηπιαγωγείο που πηγαίναμε, τελειώνοντας η χρονιά, για να μας βγάλουν την καθιερωμένη φωτογραφία, απαραίτητη προϋπόθεση, ήταν να πιάσουμε το στυλό με το δεξί χέρι, αλλιώς δεν είχε φωτογραφία. Ευτυχώς που σήμερα έχουν καταλάβει, πως δεν έπρεπε να ασχολούνται και τόσο, με τέτοια πράγματα.
Για να μην μακρυγορώ άλλο, απλά θα πώ: Έλα κι εσύ, για μια μέρα στη θέση του αριστερόχειρα, να δείς πόσο ανάποδα είναι όλα. Μπορείς!!
Μόνικα Γαλανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου