Ήταν Ιούνιος όταν η "χαρά του άντρα" (όπως μας αρέσει να αποκαλούμε το Μουντιάλ), ξεκίνησε και δεν ήταν λίγες οι φορές που εκτός απο το θέαμα που μας πρόσφερε, συγκινηθήκαμε κιόλας.
Γκολ και θέαμα, είναι η φράση που μπορεί να χαρακτηρίσει το φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα. Με ανατροπές και εκπλήξεις. Είδαμε τη βασίλισσα Ισπανία να διασύρεται κανονικά και να πηγαίνει σπιτι της απο νωρίς. Είδαμε την Ιταλία, να μην είναι η ομάδα που όλοι ξέρουμε.
Έπαιξε και η ομάδα μας, η αγαπημένη "Εθνική". Και μόνο οτι έφτασε στη Βραζιλία, για πολλούς ήταν ήδη άθλος. Όταν δε, έφτασε να παιζει στις 16 καλύτερες του κόσμου, μετά απο εκείνο το πέναλτι του Γιώργου Σαμαρά στο '92 και μάλιστα ξεπερνώντας την καραμπόλα με την Ιαπωνία, εκεί, δεν πιστεύαμε τα μάτια μας και αυτό που είδαμε. Στάθηκε αξιοπρεπώς και αυτό κατά γενική ομολογία.
Οι τραυματισμοί πολλοί. Σε αυτό το Μουντιάλ, αρκετοί ηταν οι παίχτες που ξεπέρασαν και το θέατρο σκιών. Άλλοι για να κερδίσουν χρόνο, άλλοι για να βρούνε την ευκαιρία να πάρουν ανάσες. Πάγωσε όμως η υφήλιος, όταν με εκείνη τη γονατιά στη μέση που έφαγε ο Νειμάρ της Βραζιλίας, κόντεψε να μείνει ανάπηρος. Ναι, αυτό ήταν σοβαρό και δεν ταιριάζει σε μια γιορτή του ποδοσφαίρου.
Φυσιολογικό ήταν, η ομάδα με τους περισσότερους "εχθρούς", η Γερμανία, να είναι και η νικήτρια. Έτσι γίνεται πάντα... Εκείνο το μυθικό 1-7, απέναντι στη Βραζιλία, στον ημιτελικό, θα μείνει στην ιστορία, κυρίως γιατι το 0-4, έγινε σε διάστημα 5 λεπτών περίπου και φυσικά γιατί, τα γκολ, με αυτό τον τρόπο, τα έφαγε η Βραζιλία.
Τώρα πια, θα περιμένουμε την επόμενη διοργάνωση, τόσο μεγάλου βεληνεκούς. Ελπίζουμε σε ακόμα μεγαλύτερες εκπλήξεις!!
Για την ιστορία να πούμε, πως θεωρούμε πως η δική μας ομάδα, άδικα σταμάτησε στους 16. Βλέποντας το παιχνίδι άλλων ομάδων, πιστεύουμε πως άξιζε και περισσότερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου